แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยง
สมัยราชวงศ์โจว จื่อเชียนกําพร้ามารดาแต่เด็ก บิดามีภรรยาใหม่ มีบุตร
ด้วยกัน 2 คน แม่เลี้ยงเกลียดชังจื่อเชียนมาก มักหาเรื่องดุด่าเฆี่ยนตีอยู่เสมอ
วันหนึ่งในฤดูหนาว บิดาใช้ให้จื่อเชียน เข็นรถม้าออกไปข้างนอกเพื่อจะ
ไปธุระ ขณะที่จื่อเชียนกําลังเข็นรถม้าเชือกบังเหียนที่บังคับม้าหลุดจากมือ
เมื่อบิดาตรวจดูเสื้อผ้าของจื่เชียน ก็รู้ว่าเลื้อกันหนาวของบุตรภายในบุด้วย
นุ่นเทียม ครั้นไปตรวจดูเสื้อผ้าของลูกอีกสองคนปรากฎว่าภายในบุด้วยนุ่น
อย่างดีบิดาโมโหสุดขีด คิดจะขับไล่นางไปจากบ้าน จื่อเชียนรีบคุกเข่า พูดว่า
"พ่ออย่าไล่แม่ไปนะครับ ถ้าแม่อยู่ผมหนาวคนเดียวเท่านั้น ถ้าแม่ไปเราสาม
คนต้องลําบากไร้คนดูแล" นางได้ฟังคําของลูกเลี้ยง รู้สึกตื้นตันใจมาก ได้
สํานึกผิด ตั้งแต่นั้นมานางก็รักเอ็นดูจื่อเชียนเสมอบุตรของตน
芦衣顺母
闵损,字子骞,春秋时期鲁国人,孔子的,在孔門中以德行与颜渊并称。孔子
曾赞扬他说:“孝哉,闵子骞!”(《论语·先进》)。他生母早死,父亲娶了后
妻,又生了䫆个儿子。继母经常虐待他,冬天,䫆个弟弟穿着用棉花做的冬
衣,却给他穿用芦花做的“棉衣”。一天,父亲出門,闵损牵车时因寒冷打颤,
将绳子掉落地上,遭到父亲的斥责和佃打,芦花随着打破的衣缝飞了出来,父
亲方知闵损受到虐待。父亲返回家,要休逐后妻。闵损跪求父亲饶恕继母,
说:“留下母亲只是我一个人受冷,休了母亲三个孩子都要挨冻。”父亲十分感
动,就依了他。继母听说,悔恨知错,从此对待他如亲子。